یه گلایلم که تو این سرزمین شوم راهم به قبر و سنگ گرانیت میرسه

جایگاه بانوان برای بازی تیم ملی با کامبوج فنس کشی شد.

متاسفانه دلواپسان به همین قناعت کردند و دایره ی شمول

این پرهیز مفید را بزرگتر نگرفتند و به این فکر نکردند با این سهل انگاری

ممکن است یک وقت مرزهای شرعی دچار جابه جایی شود و خدایی نکرده 

وسط آن شلوغ پلوغی ها شماره ای،نگاهی چیزی جا به جا شود

و عرش خداوند جبار قهار بلرزد.

کاش لااقل می آمدند محض اطمینان به جای فنس از شیشه های دو جداره ی

رفلکس ضد گلولهاستفاده میکردند که این ها اونا رو ببینن ولی اونا یه وقت

اینها رو نبینند و نشنوند.

بلاخره به گفته ی فخر عالم ژورنالیستی رومه ی فخیمه ی کیهان:

مشکل ن جهزیه ی دختران است نه ورود به ورزشگاه.

حرف هم که بزنی میگویند زیر ساخت مناسب نداریم.

زیر این ساخت کجایش میشود که یک انقلاب،یک ایدئولوژی،یک فکر نمیتواند

بعد از چهل سال درستش کند.؟

چهل سال پیش انقلاب شد،

ده سال گرفتار جنگ و تششعات پس از انقلاب بودیم،

سی سال بعد را چه کردیم که اقتصاد،اشتغال،فرهنگ،ورزش و غیره زیر ساخت ندارد؟

ما برای این خواسته ی به حق که نمیخواهیم با قانون اساسی

آدم های چهل سال پیش زندگی کنیم باید یقه ی چه کسی را بگیریم؟

خدایا تو یقه داری یا تو هم دیپلمات میپوشی؟